Σύναξη κατηχητών και κατηχητριών τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐνάρξεως τοῦ νέου ἱεραποστολικοῦ ἔτους πραγματοποιήθηκε τή Δευτέρα 20 Ὀκτωβρίου ἡ Σύναξη τῶν Κατηχητῶν καί Κατηχητριῶν τῶν Ἐνοριῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, μέ τή συμμετοχή τῶν Ἱερέων - Ὑπευθύνων Νεότητας, στόν Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀργυρουπόλεως.
Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐνάρξεως τοῦ νέου ἱεραποστολικοῦ ἔτους πραγματοποιήθηκε τή Δευτέρα 20 Ὀκτωβρίου ἡ Σύναξη τῶν Κατηχητῶν καί Κατηχητριῶν τῶν Ἐνοριῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, μέ τή συμμετοχή τῶν Ἱερέων - Ὑπευθύνων Νεότητας, στόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀργυρουπόλεως.
Ἡ Σύναξη ξεκίνησε στίς 6 τό ἀπόγευμα μέ τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ. Ἐν συνεχείᾳ, ἐντός τοῦ χώρου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΣΥΜΕΩΝ, παρουσίασε τόν εἰσηγητή, πού ἦταν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Βαρνάβας Γιάγκου, ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Παναγίας Λαοδηγητρίας Θεσσαλονίκης, ὁ ὁποῖος καί ἀνέπτυξε τό θέμα «Ἡ κατήχηση σήμερα».
Ὁ π. Βαρνάβας ἀναφέρθηκε πρῶτα καί ἀνέλυσε τήν ἔννοια τῆς ποιμαντικῆς τῶν νέων, λέγοντας ὅτι στήν οὐσία εἴμαστε καλεσμένοι νά περιγράφουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ στά παιδιά, κι ὄχι νά μεταδίδουμε ἐγκεφαλικά πράγματα. Ποιμαντική εἶναι ἡ μετάδοση ζωῆς, κι ὄχι ἡ ἐπιτυχία τῶν ἀριθμῶν, οὔτε ἡ ἱκανότητα προσωπικῆς ἐπιτυχίας. Προσπαθοῦμε καί προβάλλουμε στούς νέους τήν προσωπική σχέση πού ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μέ τόν Θεό. Τόν Θεό δέν μποροῦμε νά τόν κατακτήσουμε, ἀλλά μᾶς δωρίζεται.
Ἰδιαίτερη σπουδαιότητα στήν κατήχηση ἔχει ἡ πνευματική ἐμπειρία, τό βίωμά μας. Μεταδίδουμε αὐτό πού μᾶς δίνεται, δηλαδή ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Κι ἡ ἐμπειρία τῆς προσωπικῆς μας ἀνεπάρκειας καί ἁμαρτωλότητας, αὐτή μᾶς καταξιώνει. Ὅταν εἶμαι συντετριμμένος, τότε μπορῶ καί βλέπω τόν ἄλλο με τά μάτια τοῦ δικοῦ μας βιώματος. Μιά ἄλλη πλευρά στήν κατήχηση εἶναι ἡ χαρά, ἡ συγκατάβαση, ἡ ἐπιείκεια, ἡ κατανόηση, πού νά ἔχουν βέβαια προσευχητική βάση. Δυστυχῶς, συμβαίνει πολλές σχέσεις νά κρύβουν παθογένεια συναισθηματική καί ἄλλων μορφῶν. Τά παιδιά καί οἱ νέοι ἔχουν τήν «ἀνάγκη τοῦ ἀνήκειν» ὥστε στήν κοινότητα νά διοχετεύεται ἡ ἐσωτερική τους ἐνέργεια. Σήμερα, ἡ ἔλλειψη χαρᾶς, ἡ μελαγχολία, ἡ κατήφεια, ἡ μοναξιά εἶναι συχνά φαινόμενα πού παρατηροῦνται.
Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά κοιτάζει τήν κάθε περίπτωση ἐξατομικευμένα καί νά δεικνύει στόν νέο τήν εὐθύνη τῆς ἐπιλογῆς του. Ὅταν ὑπάρχει καί λειτουργεῖ ἡ ἐκκλησιαστική κοινότητα ὡς κοινωνία προσώπων, τότε ὑπάρχει καί μοίρασμα ζωῆς. Καί τότε, δέν θά ἔχουν οἱ νέοι ἀνάγκη τῆς κοινωνίας ἀπό τό διαδίκτυο ἤ ἀπό ἐφάμαρτες σχέσεις. Τέλος, χρειάζεται ὁ διάλογος, ἡ συνεργασία, ἡ προσωπική εὐθύνη, γιατί ἡ ζωή τοῦ κάθε παιδιοῦ εἶναι δική του, ὄχι δανεική. Ἀρκεῖ, ἐμεῖς πρῶτα νά σχετιστοῦμε καί νά οἰκοδομήσουμε σχέση ἐμπιστοσύνης, τονίζοντας τό θετικό, κι ὄχι τό ἀρνητικό. Μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς ὁμιλίας, ὑπῆρξε ἡ δυνατότητα γιά γόνιμη συζήτηση καί ἐποικοδομητικό διάλογο.
Κατόπιν, στήν αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ δόθηκε στούς Πατέρες καί στούς κατηχητές μικρή δεξίωση. Ἀναχωρώντας ἀπό τή Σύναξη, καθένας ἔλαβε ἀπό τόν Σεβασμιώτατο ὡς εὐλογία τό βιβλίο τοῦ ἀείμνηστου καθηγητοῦ Παναγιώτη Τρεμπέλα, «Ἀπό τήν ὀρθόδοξη λατρεία μας» (σέ ἁπλούστερη γλώσσα), τῶν Ἐκδόσεων «Ὁ Σωτήρ».