27 Δεκ2012
ΕΞΕΔΗΜΗΣΕ ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ Ο ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΞΕΔΗΜΗΣΕ ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ
Ο ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ο ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Προπαραμονή τῶν Χριστουγέννων, Κυριακή 23 Δεκεμβρίου, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ, μετά ἀπό μακρά ἀσθένεια, σέ ἡλικία 76 ἐτῶν, ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Ἀναστόπουλος, ὑπηρετήσας ὡς ἐφημέριος γιά τρεῖς ὁλόκληρες δεκαετίες στόν ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς Νέας Σμύρνης.
Ὁ μακαριστός κληρικός, ἔγγαμος καί πατέρας τριῶν τέκνων, ὑπῆρξε ἕνας ἐκ τῶν πλέον δραστήριων καί ἀγαπητῶν κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ὁ ὁποῖος συνεργάσθηκε κι ὡς στέλεχος στά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μέ τούς μακαριστούς Μητροπολίτες Νέας Σμύρνης Χρυσόστομο καί Ἀγαθάγγελο, καί ἐπί μία διετία μέ τόν Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Συμεών.
Γεννήθηκε τό ἔτος 1936 στή Γορτυνία καί χειροτονήθηκε Διάκονος τό 1961 στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν, ὑπηρετήσας στόν Ἅγιο Γεώργιο Κυψέλης. Ἐν συνεχείᾳ τό 1965 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καί ὑπηρέτησε ὡς ἐφημέριος στόν Ἅγιο Ἀθανάσιο Θησείου καί στόν Ἅγιο Κωνσταντίνο Ἠλιουπόλεως.
Ἀπό τό 1974 ἀνῆκε στή νεοσυσταθεῖσα Ἱερά Μητρόπολη Νέας Σμύρνης. Ἔλαβε τό ὀφφίκιο τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου τό 1987 ἀπό τόν μακαριστό Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης Ἀγαθάγγελο, ὁ ὁποῖος καί τόν ἐχειροθέτησε Πνευματικό στίς 23.1.1988. Γιά λόγους ὑγείας τήν 1.3.2004 ἀποχώρησε ἀπό τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης καί στίς 25.4.2005 ἀπό τά ἐφημεριακά του καθήκοντα.
Ἔχοντας κερδίσει τίς καρδιές καί τήν ἐκτίμηση τῶν χριστιανῶν τῆς πολυάνθρωπης ἐνορίας του καί ὁλόκληρης τῆς Μητροπόλεως, ἡ εἴδηση τοῦ θανάτου του σκόρπισε θλίψη. Στήν ἐξόδιο Ἀκολουθία του στόν ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς Νέας Σμύρνης, τή Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου, προεξῆρχε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Συμεών, ἐνῶ ἔλαβε μέρος μεγάλος ἀριθμός κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ἀλλά καί κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Τόν προσήκοντα ἐπικήδειο λόγο ἐξεφώνησε ὁ Σεβ. Ποιμενάρχης μας κ. Συμεών, ὁ ὁποῖος διατηροῦσε παλαιό φιλικό σύνδεσμο μέ τόν π. Γεώργιο καί τόν ἐπισκεπτόταν τακτικά στήν οἰκία του κατά τήν περίοδο τῆς δοκιμασίας του. Ἡ ταφή τοῦ μακαριστοῦ πατρός Γεωργίου Ἀναστοπούλου ἔγινε τήν ἴδια ἡμέρα στή γενέτειρά του.
Ὁ μακαριστός κληρικός, ἔγγαμος καί πατέρας τριῶν τέκνων, ὑπῆρξε ἕνας ἐκ τῶν πλέον δραστήριων καί ἀγαπητῶν κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ὁ ὁποῖος συνεργάσθηκε κι ὡς στέλεχος στά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μέ τούς μακαριστούς Μητροπολίτες Νέας Σμύρνης Χρυσόστομο καί Ἀγαθάγγελο, καί ἐπί μία διετία μέ τόν Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Συμεών.
Γεννήθηκε τό ἔτος 1936 στή Γορτυνία καί χειροτονήθηκε Διάκονος τό 1961 στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν, ὑπηρετήσας στόν Ἅγιο Γεώργιο Κυψέλης. Ἐν συνεχείᾳ τό 1965 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καί ὑπηρέτησε ὡς ἐφημέριος στόν Ἅγιο Ἀθανάσιο Θησείου καί στόν Ἅγιο Κωνσταντίνο Ἠλιουπόλεως.
Ἀπό τό 1974 ἀνῆκε στή νεοσυσταθεῖσα Ἱερά Μητρόπολη Νέας Σμύρνης. Ἔλαβε τό ὀφφίκιο τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου τό 1987 ἀπό τόν μακαριστό Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης Ἀγαθάγγελο, ὁ ὁποῖος καί τόν ἐχειροθέτησε Πνευματικό στίς 23.1.1988. Γιά λόγους ὑγείας τήν 1.3.2004 ἀποχώρησε ἀπό τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης καί στίς 25.4.2005 ἀπό τά ἐφημεριακά του καθήκοντα.
Ἔχοντας κερδίσει τίς καρδιές καί τήν ἐκτίμηση τῶν χριστιανῶν τῆς πολυάνθρωπης ἐνορίας του καί ὁλόκληρης τῆς Μητροπόλεως, ἡ εἴδηση τοῦ θανάτου του σκόρπισε θλίψη. Στήν ἐξόδιο Ἀκολουθία του στόν ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς Νέας Σμύρνης, τή Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου, προεξῆρχε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Συμεών, ἐνῶ ἔλαβε μέρος μεγάλος ἀριθμός κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ἀλλά καί κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Τόν προσήκοντα ἐπικήδειο λόγο ἐξεφώνησε ὁ Σεβ. Ποιμενάρχης μας κ. Συμεών, ὁ ὁποῖος διατηροῦσε παλαιό φιλικό σύνδεσμο μέ τόν π. Γεώργιο καί τόν ἐπισκεπτόταν τακτικά στήν οἰκία του κατά τήν περίοδο τῆς δοκιμασίας του. Ἡ ταφή τοῦ μακαριστοῦ πατρός Γεωργίου Ἀναστοπούλου ἔγινε τήν ἴδια ἡμέρα στή γενέτειρά του.
ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΟΜΙΛΙΑ
τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Συμεών
γιά τόν Πρωτοπρεσβύτερο
ΓΕΩΡΓΙΟ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟ (1936 - 2012)
(ἀπό ἀπομαγνητοφώνηση)
τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Συμεών
γιά τόν Πρωτοπρεσβύτερο
ΓΕΩΡΓΙΟ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟ (1936 - 2012)
(ἀπό ἀπομαγνητοφώνηση)
«Ἐάν τε ζῶμεν, τῷ Κυρίῳ ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνῄσκωμεν, τῷ κυρίῳ ἀποθνῄσκομεν. Ἐάν τε οὖν ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνῄσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν» (Ρωμ. 14,8). Δηλαδή, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ἄν ζοῦμε, ζοῦμε γιά τόν Χριστό, καί ζοῦμε ἐν Χριστῷ. Ἐάν ἔρθει ἡ ὥρα τῆς ἐκδημίας μας, ἀποθνήσκουμε ἐν Χριστῷ, μέ τήν ἐλπίδα τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἐλπίδα τῆς Ἀνάστασης. Εἴτε λοιπόν ζοῦμε, εἴτε πεθαίνουμε, ἀνήκουμε στόν Κύριο, ἀνήκουμε στόν Χριστό μας.
Ὁ λόγος λοιπόν αὐτός τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἔχει καθολική ἰσχύ. Καί φυσικά εἶχε, ἔχει ἰσχύ καί γιά τόν μακαριστό ἐν Χριστῷ ἀδελφό μας καί συμπρεσβύτερό μας τόν πατέρα Γεώργιο Ἀναστόπουλο. Στά μέτρα τῶν δυνατοτήτων τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, καί ὁ π. Γεώργιος ἔζησε μέ αὐτή ἀκριβῶς τήν πεποίθηση, μέ αὐτή τήν πίστη, μέ αὐτή τήν προσωπική ἐμπειρία. Ἔζησε ἐν Χριστῷ καί προσευχόταν τῆς ἐξόδου ἀπό τόν παρόντα κόσμο μέ τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως. Ἔτσι λοιπόν καί ἡ ζωή του καί ἡ ἔξοδός του ἀπό τόν παρόντα κόσμο ὑπῆρξε μιά πράξη πού ἦταν ἐξ ὁλοκλήρου ἀφιερωμένη στόν Χριστό. Ὅλοι, ὅσοι τόν γνωρίσαμε, ὅσοι συνεργαστήκαμε μαζί του, ὅσοι τόν ἀναστραφήκαμε, μποροῦμε νά βεβαιώσουμε αὐτή τή μεγάλη ἀλήθεια πού ὁ ἴδιος ὡς χριστιανός καί ὡς ἱερεύς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου διαπιστώναμε νά βιώνει καθ’ ἑκάστη ἡμέρα.
Γεννήθηκε τό 1936 στά εὐλογημένα χώματα τῆς Γορτυνίας, μέσα στά σπλάχνα μιᾶς ἱερατικῆς οἰκογένειας, καί αὐτό φαίνεται ὅτι ἐπιδρᾶ, ἐμπνέει τίς πεποιθήσεις του. Ἔτσι λοιπόν καί ἐκεῖνος κάποια στιγμή παίρνει τήν ἀπόφαση νά γίνει ὅπως ὁ πατέρας του, ἱερεύς κι ἐκεῖνος τῆς Ἐκκλησίας. Κι ἀρχίζει τήν προετοιμασία γιά τήν πραγμάτωση αὐτῆς τῆς μεγάλης ἀποφάσεως. Καί ξεκινᾶ μέ τήν πρεσβυτέρα του Εὐσταθία ὁ ἀγώνας τους γιά νά στήσουν μιά καινούργια ἱερατική οἰκογένεια.
Ὁ π. Γεώργιος ἐξαρχῆς ἐνετάχθη στή δύναμη τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν τό 1961, χειροτονούμενος διάκονος ἀπό τόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Θεόκλητο Παναγιωτόπουλο. Καί διακονεῖ ὡς Διάκονος στόν Ἅγιο Γεώργιο Κυψέλης. Ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς εἰς Πρεσβύτερον ἀναδείξεώς του καί χειροτονεῖται ἐξ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἀπό τόν μακαριστό Μητροπολίτη Γόρτυνος καί Μεγαλουπόλεως Εὐστάθιο στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή καί συνεχίζει ἐκεῖ τή διακονία του κατ’ ἀρχήν στόν Ἅγιο Ἀθανάσιο Θησείου καί ἐν συνεχεία στόν Ἅγιο Κωνσταντίνο Ἠλιοπούλεως. Μέχρι τό 1975, τότε πού ἱδρύεται ἡ Ἱερά Μητρόπολη Νέας Σμύρνης. Καί ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Χρυσόστομος, ὁ πρῶτος Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης, τόν ἐπιστρατεύει μαζί μέ τόν πολυσέβαστο πατέρα Βασίλειο καί τόν πατέρα Νικόλαο Μαυρίκο, τούς τρεῖς αὐτούς κληρικούς, τούς ἐπιστρατεύει κοντά του, γιά νά ἀναλάβουν μαζί του, καί νά στήσουν ἐκ τοῦ μηδενός τήν Ἱερά Μητρόπολη Νέας Σμύρνης. Καί τό ἐπέτυχαν.
Ἔτσι λοιπόν ἀπό τό 1974 συνεργάσθηκε ὡς στέλεχος στή διοίκηση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί παράλληλα ἐφημέριος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ γιά τριάντα ὁλόκληρα χρόνια. Ἔπεισε μέ τή μαρτυρία τοῦ ἤθους του, τῆς σοβαρότητάς του, τῆς ἀφοσιώσεώς του στό καθῆκον, τοῦ φρονήματος ἀπό τό ὁποίο ἐνεπνέετο. Ἄφησε δείγματα ἑνός ἀφοσιωμένου, ἐργατικοῦ, ἐντίμου, ἀκεραίου κληρικοῦ στό πλευρό τοῦ Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Χρυσοστόμου καί τοῦ μακαριστοῦ ἐν συνεχείᾳ Ἀγαθαγγέλου. Καί γιά δύο περίπου χρόνια στό πλευρό τῆς ταπεινότητός μου, γιατί πλέον ἡ ἀσθένειά του, ἰδιοπαθής καί δύσκολη, ἔκαμψε τίς δυνάμεις του. Ἔτσι λοιπόν ἀποχωρεῖ τό 2004 ἀπό τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί τό 2005, διαπιστώνοντας ὅτι ἀδυνατεῖ νά ἀνταποκριθεῖ στά πολλαπλά ἱερατικά του καθήκοντα, ζητεῖ τή συνταξιοδότησή του, λόγῳ ἀκριβώς τοῦ ἐκτάκτου, σοβαροῦ προβλήματος ὑγείας, πού ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά τόν δοκιμάσει.
Ἔτσι λοιπόν ἀκολούθησε ἡ μεγάλη καί πικρή φάση τῆς δοκιμασίας του. Πικρή γιά μᾶς τούς ὑπολοίπους, πού βλέπαμε, πού παρακολουθούσαμε τήν κατάσταση τῆς ὑγείας του καί κατ’ ἄνθρωπον λυπούμασταν γιατί ἀκόμη ὁ πατήρ Γεώργιος διέθετε πολλές δυνάμεις καί πολλή διάθεση γιά νά προσφέρει, γιά νά συνεχίσει τή διακονία του. Ἀλλά καί κεῖνος ὅμως, βλέπετε ὁ καλός Θεός ἐπιτρέπει καί τή δοκιμασία, ἀλλά σύν τῷ πειρασμῷ δίνει, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος, καί τήν ἔκβαση. Γιά τόν ἴδιο ἡ φάση αὐτή τῆς δοκιμασίας, κλεισμένος στό σπίτι κατ’ ἀρχάς καί μετακινούμενος μέ δυσκολία, καί ἐν συνεχείᾳ ὁριζοντιωμένος στό κρεβάτι, ὑπῆρξε ἡ περίοδος –πού τολμῶ νά τήν ὀνομάσω– ὅτι ἀνέβασε τήν ψυχή τοῦ πατρός Γεωργίου σέ ὕψη πνευματικότητας. Δέν ἔχασε τήν ἐλπίδα του, δέν κλονίστηκε ἡ πίστη του, δέν ἔφυγε ἀπό τό πρόσωπό του τό χαμόγελο, ὑπέμεινε μέ καρτερία καί ὑπομονή, καί ἐλπίδα στόν Θεό, ὑπέμεινε τή δοκιμασία ὡς γνήσιος χριστιανός καί ἀφοσιωμένος λειτουργός τοῦ Ὑψίστου. Καί ὅλοι ὅσοι τόν ἐπισκεπτόμασταν, ὅλοι ὅσοι τόν βλέπαμε, ἀντί μέ κάποιο τρόπο νά τοῦ δώσουμε ἐνίσχυση καί κουράγιο, ἦταν ἐκεῖνος πού ἀνεπιτήδευτα, ὄχι φτιαχτά, ὄχι φτιασιδωμένα, μᾶς ἐνίσχυε καί ἐξέπεμπε αὐτή τήν ἐλπίδα καί τήν ἐμπιστοσύνη, πού ὁ χριστιανός καί κατά πολύ περισσότερο ὁ λειτουργός τῆς Ἐκκλησίας θά πρέπει νά ἔχει πρός τόν Θεόν.
Ἀγαθή συγκυρία τήν προπερασμένη Κυριακή, μετά τή θεία Λειτουργία στήν Ἁγία Τριάδα Ἀργυρουπόλεως, τόν ἐπισκεφθήκαμε. Ἦταν ἡ τελευταία συνάντησή μας, τό ἴδιο ὅπως καί οἱ ἄλλες. Παρά τό γεγονός ὅτι ἡ φωνή του εἶχε κάποια κάμψη, ἡ ἐλπίδα, ἡ χαρά γιά τήν κοινή συνάντηση, ἴδια καί ἀπαράλλαχτη. Καί τό τελευταῖο τηλεφώνημά του τήν περασμένη Παρασκευή στό Γραφεῖο μου γιά νά εὐχαριστήσει γιά μία ἀκόμη φορά γιά τό Ἡμερολόγιο τοῦ προσεχοῦς ἔτους, τό ὁποῖο στείλαμε, τό ὁποῖο ἤθελε, τό ὁποῖο μελετοῦσε, τό ὁποῖο παρακολουθοῦσε, ὅπως ἐπίσης καί ἕνα πλῆθος ἄλλων πνευματικῶν βιβλίων, πού μαζί μέ τήν προσευχή ἀποτελοῦσαν τή συνεχή προσωπική τροφοδοσία του, διά τῆς ὁποίας ἐνισχυόμενος σήκωνε ἐλπιδοφόρα τό σταυρό τῆς δοκιμασίας του. Καί ἦλθε τό τέλος. Προπαραμονή Χριστουγέννων, τῆς μεγάλης ἑορτῆς, ὁ καλός Θεός ἔκρινε ὅτι εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα νά τόν καλέσει κοντά Του, ὡς δοῦλον πιστόν καί ἀφοσιωμένον ἐργάτην γιά νά τόν ἀναπαύσει ἀπό τόν κόπον τοῦ παρόντος βίου, ὅπως ἀκριβῶς καί ἐκ τῆς δοκιμασίας του.
Σήμερα στόν Μητροπολιτικό μας Ναό, στήν καρδιά τῆς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης, τήν ὁποία γιά τρεῖς ὁλόκληρες δεκαετίες μέ αὐταπάρνηση καί ἀφοσίωση ὑπηρέτησε, καί ἀπό Γραφείου καί ἀπό Ἁγίας Φωτεινῆς, ὅλοι μας ἀναπέμπουμε τήν κοινή δέηση πρός τόν Θεόν καί Πατέρα μας νά τόν ἀναπαύσει. Νά παρίδει ἐν τῇ ἀγάπῃ του καί τῇ φιλανθρωπίᾳ του ὅ,τι κι ἐκεῖνος ὡς ἀτελής ἄνθρωπος –ὅπως ἐμεῖς– ἔπραξε ἀσύμφωνο μέ τό θέλημά Του καί νά τόν ἀνυψώσει, ὅπως ἀκριβῶς ἡ εὐχή τῆς Ἐκκλησίας μας τό διατύπωσε, νά τόν ἀνυψώσει, νά παραστεῖ καί στό οὐράνιο θυσιαστήριο. Τό παράδειγμά του, τό ἦθος τό ἱερατικό, τό ὁποῖο ἀνέδειξε, ἡ ὑπομονή, ἡ ἐλπίδα καί ἡ καρτερία, τήν ὁποία ἐπέδειξε, εἶναι μιά γνήσια παρακαταθήκη γιά ὅλους μας.
Δέν μπορῶ, εὐχόμενος ὁ καλός Θεός νά στηρίξει τήν καλή πρεσβυτέρα του, τά παιδιά καί τά ἐγγόνια του, δέν μπορῶ λέγω νά παραλείψω καί τόν τρόπο, τήν ἀφοσίωση, τό ἀγόγγυστο, μέ τό ὁποῖο ἡ πρεσβυτέρα Εὐσταθία, ὅλα αὐτά τά χρόνια, στάθηκε φρουρός ἀκοίμητος, νύκτα καί ἡμέρα, στό πλευρό τοῦ πατρός Γεωργίου. Συμμεριζόμενη κι ἐκείνη τήν ὁδό τῆς δοκιμασίας πού ἐπέτρεψε ὁ Θεός, ὁ σύζυγός της καί πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας νά ὑπομείνει. Εἶναι μιά παρακαταθήκη –θά ἔλεγα– καί γιά ὅλους ἐμᾶς, καί κυρίως στούς ἐγγάμους πρεσβυτέρους, τό πῶς πρέπει νά λειτουργεῖ ἡ δομή μιᾶς ἱερατικής οἰκογένειας, ἤ μιά ἱερατική συζυγία. Ἀπό τήν πλευρά της ἔχει ἥσυχη, ἀναπαυμένη τή συνείδησή της, ὅπως καί τά παιδιά του, ὅτι ἐπετέλεσαν στό ἀκέραιον τό χρέος τους, καί αὐτό σίγουρα γλυκαίνει τόν πόνο τοῦ πρόσκαιρου ἄλλωστε ἀποχωρισμοῦ. Μιᾶς καί ἡ ἐλπίδα μας εἶναι ὅτι ὅλοι θά βρεθοῦμε κοντά στόν Θεό, στήν αἰώνια βασιλεία του. Ὁ πατήρ Γεώργιος πορεύεται αὐτό τόν δρόμο, τή μακαρία ὁδό. Καί ἐμεῖς, σήμερα, αὔριο, ὁ Θεός γνωρίζει, ἀκολουθοῦμε. Τά χνάρια του ἄς εἶναι ἡ κατεύθυνση γιά ὅλους μας. Καί ἡ ἐλπίδα μας ὅτι θά ἔχει παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, μᾶς κάνει νά τοῦ ζητᾶμε νά εὔχεται γιά ἐμᾶς, νά εὔχεται γιά τή Μητρόπολη μας, νά εὔχεται γιά τόν ἱερό κλῆρο της, νά εὔχεται γιά τή στήριξη τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς, τήν ὁποία γιά τρεῖς ὁλόκληρες δεκαετίες –ἐπαναλαμβάνω– μέ ὅλες του τίς δυνάμεις καί μέ ἀφοσίωση ὑπηρέτησε.
Γεωργίου πρεσβυτέρου, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν γενομένου, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.
Ὁ λόγος λοιπόν αὐτός τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἔχει καθολική ἰσχύ. Καί φυσικά εἶχε, ἔχει ἰσχύ καί γιά τόν μακαριστό ἐν Χριστῷ ἀδελφό μας καί συμπρεσβύτερό μας τόν πατέρα Γεώργιο Ἀναστόπουλο. Στά μέτρα τῶν δυνατοτήτων τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, καί ὁ π. Γεώργιος ἔζησε μέ αὐτή ἀκριβῶς τήν πεποίθηση, μέ αὐτή τήν πίστη, μέ αὐτή τήν προσωπική ἐμπειρία. Ἔζησε ἐν Χριστῷ καί προσευχόταν τῆς ἐξόδου ἀπό τόν παρόντα κόσμο μέ τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως. Ἔτσι λοιπόν καί ἡ ζωή του καί ἡ ἔξοδός του ἀπό τόν παρόντα κόσμο ὑπῆρξε μιά πράξη πού ἦταν ἐξ ὁλοκλήρου ἀφιερωμένη στόν Χριστό. Ὅλοι, ὅσοι τόν γνωρίσαμε, ὅσοι συνεργαστήκαμε μαζί του, ὅσοι τόν ἀναστραφήκαμε, μποροῦμε νά βεβαιώσουμε αὐτή τή μεγάλη ἀλήθεια πού ὁ ἴδιος ὡς χριστιανός καί ὡς ἱερεύς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου διαπιστώναμε νά βιώνει καθ’ ἑκάστη ἡμέρα.
Γεννήθηκε τό 1936 στά εὐλογημένα χώματα τῆς Γορτυνίας, μέσα στά σπλάχνα μιᾶς ἱερατικῆς οἰκογένειας, καί αὐτό φαίνεται ὅτι ἐπιδρᾶ, ἐμπνέει τίς πεποιθήσεις του. Ἔτσι λοιπόν καί ἐκεῖνος κάποια στιγμή παίρνει τήν ἀπόφαση νά γίνει ὅπως ὁ πατέρας του, ἱερεύς κι ἐκεῖνος τῆς Ἐκκλησίας. Κι ἀρχίζει τήν προετοιμασία γιά τήν πραγμάτωση αὐτῆς τῆς μεγάλης ἀποφάσεως. Καί ξεκινᾶ μέ τήν πρεσβυτέρα του Εὐσταθία ὁ ἀγώνας τους γιά νά στήσουν μιά καινούργια ἱερατική οἰκογένεια.
Ὁ π. Γεώργιος ἐξαρχῆς ἐνετάχθη στή δύναμη τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν τό 1961, χειροτονούμενος διάκονος ἀπό τόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Θεόκλητο Παναγιωτόπουλο. Καί διακονεῖ ὡς Διάκονος στόν Ἅγιο Γεώργιο Κυψέλης. Ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς εἰς Πρεσβύτερον ἀναδείξεώς του καί χειροτονεῖται ἐξ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἀπό τόν μακαριστό Μητροπολίτη Γόρτυνος καί Μεγαλουπόλεως Εὐστάθιο στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή καί συνεχίζει ἐκεῖ τή διακονία του κατ’ ἀρχήν στόν Ἅγιο Ἀθανάσιο Θησείου καί ἐν συνεχεία στόν Ἅγιο Κωνσταντίνο Ἠλιοπούλεως. Μέχρι τό 1975, τότε πού ἱδρύεται ἡ Ἱερά Μητρόπολη Νέας Σμύρνης. Καί ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Χρυσόστομος, ὁ πρῶτος Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης, τόν ἐπιστρατεύει μαζί μέ τόν πολυσέβαστο πατέρα Βασίλειο καί τόν πατέρα Νικόλαο Μαυρίκο, τούς τρεῖς αὐτούς κληρικούς, τούς ἐπιστρατεύει κοντά του, γιά νά ἀναλάβουν μαζί του, καί νά στήσουν ἐκ τοῦ μηδενός τήν Ἱερά Μητρόπολη Νέας Σμύρνης. Καί τό ἐπέτυχαν.
Ἔτσι λοιπόν ἀπό τό 1974 συνεργάσθηκε ὡς στέλεχος στή διοίκηση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί παράλληλα ἐφημέριος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ γιά τριάντα ὁλόκληρα χρόνια. Ἔπεισε μέ τή μαρτυρία τοῦ ἤθους του, τῆς σοβαρότητάς του, τῆς ἀφοσιώσεώς του στό καθῆκον, τοῦ φρονήματος ἀπό τό ὁποίο ἐνεπνέετο. Ἄφησε δείγματα ἑνός ἀφοσιωμένου, ἐργατικοῦ, ἐντίμου, ἀκεραίου κληρικοῦ στό πλευρό τοῦ Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Χρυσοστόμου καί τοῦ μακαριστοῦ ἐν συνεχείᾳ Ἀγαθαγγέλου. Καί γιά δύο περίπου χρόνια στό πλευρό τῆς ταπεινότητός μου, γιατί πλέον ἡ ἀσθένειά του, ἰδιοπαθής καί δύσκολη, ἔκαμψε τίς δυνάμεις του. Ἔτσι λοιπόν ἀποχωρεῖ τό 2004 ἀπό τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί τό 2005, διαπιστώνοντας ὅτι ἀδυνατεῖ νά ἀνταποκριθεῖ στά πολλαπλά ἱερατικά του καθήκοντα, ζητεῖ τή συνταξιοδότησή του, λόγῳ ἀκριβώς τοῦ ἐκτάκτου, σοβαροῦ προβλήματος ὑγείας, πού ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά τόν δοκιμάσει.
Ἔτσι λοιπόν ἀκολούθησε ἡ μεγάλη καί πικρή φάση τῆς δοκιμασίας του. Πικρή γιά μᾶς τούς ὑπολοίπους, πού βλέπαμε, πού παρακολουθούσαμε τήν κατάσταση τῆς ὑγείας του καί κατ’ ἄνθρωπον λυπούμασταν γιατί ἀκόμη ὁ πατήρ Γεώργιος διέθετε πολλές δυνάμεις καί πολλή διάθεση γιά νά προσφέρει, γιά νά συνεχίσει τή διακονία του. Ἀλλά καί κεῖνος ὅμως, βλέπετε ὁ καλός Θεός ἐπιτρέπει καί τή δοκιμασία, ἀλλά σύν τῷ πειρασμῷ δίνει, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος, καί τήν ἔκβαση. Γιά τόν ἴδιο ἡ φάση αὐτή τῆς δοκιμασίας, κλεισμένος στό σπίτι κατ’ ἀρχάς καί μετακινούμενος μέ δυσκολία, καί ἐν συνεχείᾳ ὁριζοντιωμένος στό κρεβάτι, ὑπῆρξε ἡ περίοδος –πού τολμῶ νά τήν ὀνομάσω– ὅτι ἀνέβασε τήν ψυχή τοῦ πατρός Γεωργίου σέ ὕψη πνευματικότητας. Δέν ἔχασε τήν ἐλπίδα του, δέν κλονίστηκε ἡ πίστη του, δέν ἔφυγε ἀπό τό πρόσωπό του τό χαμόγελο, ὑπέμεινε μέ καρτερία καί ὑπομονή, καί ἐλπίδα στόν Θεό, ὑπέμεινε τή δοκιμασία ὡς γνήσιος χριστιανός καί ἀφοσιωμένος λειτουργός τοῦ Ὑψίστου. Καί ὅλοι ὅσοι τόν ἐπισκεπτόμασταν, ὅλοι ὅσοι τόν βλέπαμε, ἀντί μέ κάποιο τρόπο νά τοῦ δώσουμε ἐνίσχυση καί κουράγιο, ἦταν ἐκεῖνος πού ἀνεπιτήδευτα, ὄχι φτιαχτά, ὄχι φτιασιδωμένα, μᾶς ἐνίσχυε καί ἐξέπεμπε αὐτή τήν ἐλπίδα καί τήν ἐμπιστοσύνη, πού ὁ χριστιανός καί κατά πολύ περισσότερο ὁ λειτουργός τῆς Ἐκκλησίας θά πρέπει νά ἔχει πρός τόν Θεόν.
Ἀγαθή συγκυρία τήν προπερασμένη Κυριακή, μετά τή θεία Λειτουργία στήν Ἁγία Τριάδα Ἀργυρουπόλεως, τόν ἐπισκεφθήκαμε. Ἦταν ἡ τελευταία συνάντησή μας, τό ἴδιο ὅπως καί οἱ ἄλλες. Παρά τό γεγονός ὅτι ἡ φωνή του εἶχε κάποια κάμψη, ἡ ἐλπίδα, ἡ χαρά γιά τήν κοινή συνάντηση, ἴδια καί ἀπαράλλαχτη. Καί τό τελευταῖο τηλεφώνημά του τήν περασμένη Παρασκευή στό Γραφεῖο μου γιά νά εὐχαριστήσει γιά μία ἀκόμη φορά γιά τό Ἡμερολόγιο τοῦ προσεχοῦς ἔτους, τό ὁποῖο στείλαμε, τό ὁποῖο ἤθελε, τό ὁποῖο μελετοῦσε, τό ὁποῖο παρακολουθοῦσε, ὅπως ἐπίσης καί ἕνα πλῆθος ἄλλων πνευματικῶν βιβλίων, πού μαζί μέ τήν προσευχή ἀποτελοῦσαν τή συνεχή προσωπική τροφοδοσία του, διά τῆς ὁποίας ἐνισχυόμενος σήκωνε ἐλπιδοφόρα τό σταυρό τῆς δοκιμασίας του. Καί ἦλθε τό τέλος. Προπαραμονή Χριστουγέννων, τῆς μεγάλης ἑορτῆς, ὁ καλός Θεός ἔκρινε ὅτι εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα νά τόν καλέσει κοντά Του, ὡς δοῦλον πιστόν καί ἀφοσιωμένον ἐργάτην γιά νά τόν ἀναπαύσει ἀπό τόν κόπον τοῦ παρόντος βίου, ὅπως ἀκριβῶς καί ἐκ τῆς δοκιμασίας του.
Σήμερα στόν Μητροπολιτικό μας Ναό, στήν καρδιά τῆς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης, τήν ὁποία γιά τρεῖς ὁλόκληρες δεκαετίες μέ αὐταπάρνηση καί ἀφοσίωση ὑπηρέτησε, καί ἀπό Γραφείου καί ἀπό Ἁγίας Φωτεινῆς, ὅλοι μας ἀναπέμπουμε τήν κοινή δέηση πρός τόν Θεόν καί Πατέρα μας νά τόν ἀναπαύσει. Νά παρίδει ἐν τῇ ἀγάπῃ του καί τῇ φιλανθρωπίᾳ του ὅ,τι κι ἐκεῖνος ὡς ἀτελής ἄνθρωπος –ὅπως ἐμεῖς– ἔπραξε ἀσύμφωνο μέ τό θέλημά Του καί νά τόν ἀνυψώσει, ὅπως ἀκριβῶς ἡ εὐχή τῆς Ἐκκλησίας μας τό διατύπωσε, νά τόν ἀνυψώσει, νά παραστεῖ καί στό οὐράνιο θυσιαστήριο. Τό παράδειγμά του, τό ἦθος τό ἱερατικό, τό ὁποῖο ἀνέδειξε, ἡ ὑπομονή, ἡ ἐλπίδα καί ἡ καρτερία, τήν ὁποία ἐπέδειξε, εἶναι μιά γνήσια παρακαταθήκη γιά ὅλους μας.
Δέν μπορῶ, εὐχόμενος ὁ καλός Θεός νά στηρίξει τήν καλή πρεσβυτέρα του, τά παιδιά καί τά ἐγγόνια του, δέν μπορῶ λέγω νά παραλείψω καί τόν τρόπο, τήν ἀφοσίωση, τό ἀγόγγυστο, μέ τό ὁποῖο ἡ πρεσβυτέρα Εὐσταθία, ὅλα αὐτά τά χρόνια, στάθηκε φρουρός ἀκοίμητος, νύκτα καί ἡμέρα, στό πλευρό τοῦ πατρός Γεωργίου. Συμμεριζόμενη κι ἐκείνη τήν ὁδό τῆς δοκιμασίας πού ἐπέτρεψε ὁ Θεός, ὁ σύζυγός της καί πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας νά ὑπομείνει. Εἶναι μιά παρακαταθήκη –θά ἔλεγα– καί γιά ὅλους ἐμᾶς, καί κυρίως στούς ἐγγάμους πρεσβυτέρους, τό πῶς πρέπει νά λειτουργεῖ ἡ δομή μιᾶς ἱερατικής οἰκογένειας, ἤ μιά ἱερατική συζυγία. Ἀπό τήν πλευρά της ἔχει ἥσυχη, ἀναπαυμένη τή συνείδησή της, ὅπως καί τά παιδιά του, ὅτι ἐπετέλεσαν στό ἀκέραιον τό χρέος τους, καί αὐτό σίγουρα γλυκαίνει τόν πόνο τοῦ πρόσκαιρου ἄλλωστε ἀποχωρισμοῦ. Μιᾶς καί ἡ ἐλπίδα μας εἶναι ὅτι ὅλοι θά βρεθοῦμε κοντά στόν Θεό, στήν αἰώνια βασιλεία του. Ὁ πατήρ Γεώργιος πορεύεται αὐτό τόν δρόμο, τή μακαρία ὁδό. Καί ἐμεῖς, σήμερα, αὔριο, ὁ Θεός γνωρίζει, ἀκολουθοῦμε. Τά χνάρια του ἄς εἶναι ἡ κατεύθυνση γιά ὅλους μας. Καί ἡ ἐλπίδα μας ὅτι θά ἔχει παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, μᾶς κάνει νά τοῦ ζητᾶμε νά εὔχεται γιά ἐμᾶς, νά εὔχεται γιά τή Μητρόπολη μας, νά εὔχεται γιά τόν ἱερό κλῆρο της, νά εὔχεται γιά τή στήριξη τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς, τήν ὁποία γιά τρεῖς ὁλόκληρες δεκαετίες –ἐπαναλαμβάνω– μέ ὅλες του τίς δυνάμεις καί μέ ἀφοσίωση ὑπηρέτησε.
Γεωργίου πρεσβυτέρου, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν γενομένου, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.